ΣΤΟ ΔΗΚΟ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ

ΣΤΟ ΔΗΚΟ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ

 Γυρω στο 1980 σχεδον ολοι οι προσφυγες αρχισαν να τακτοποιουνται σε συνοικισμους. Αλλοι με αυτοστεγαση και αλλοι σε ετοιμα σπιτια.

Κάποτε ηρθε και η σειρα της οικογενειας μου. Οι θειες μου αποφασισαν να κτισουν στην Αυτοστεγαση Πολεμιδιων ενώ εμεις ( παρολο που η μανα μου ηθελε και αυτή να παει εκεί ) προτιμησαμε να πιασουμε σπιτι στο συνοικισμο Λινοπετρας.

Ηρθε η ωρα που μας εγκριναν και μας εδωσαν και το κλειδι να το δουμε. Ένα μικρο διαμερισμα 2 υπνοδωματιων στον τριτο οροφο πολυκατοικιας (χωρις ανσανσερ φυσικα).

Την μανα μου επιασεν την η πελλαρα. Δεν εδεχετουν με καμια δυναμη να μεινουμε σε αυτή την τρυπα και φωναζε του παπα μου να το αρνηθει και να ζητησει άλλο σπιτι χαμαι με τρια υπνοδωματια καθως είμαστε 2 αγορια 16 και 17 χρονων και η αδελφη μου 14 χρονων.

Πηγε ο καυμενος ο πατερας μου στη Μεριμνα. Ρωτουσε απ’εδώ και από εκεί αν μπορουσαν να μας δωσουν κατι άλλο, χωρις κανενας να το βαλει υποψιν. Όταν τους ειπε ότι εχει 3 κοπελλουθκια, η μια εν κορη απαντησαν του: « Ε, ο μεγαλος εν’να παει στρατο του χρονου, εν’να τα καταφερετε. Εν να σας χωρεσει».

Στη Μεριμνα δουλευε ενας χωριανος μας. Λαλει του πατερα μου: « Αν φκαλεις ταυτοτητα του ΔΗ.ΚΟ. σιγουρα θα σου δωσουν καλο σπιτι, ανεξαρτητο, με 3 υπνοδωματια».

Ο πατερας μου  μια ζωη αξιοπρεπης και περυφανος, ούτε κατά διανοια θα εκαμνε κατι τετοιο. Ρουσφετια και χάρες δεν ζητησε ποτέ τη ζωη του.

Το αποτελεσμα ήταν να μας μεινει το διαμερισμα στον τριτο οροφο. Για να μπω στο υπνοδωματιο τζιε να παω στο κρεβατι μου, επρεπε να ΠΑΤΗΣΩ πανω στο κρεβατι της αδελφης μου να το δρασκελισω και να το φτασω.
Η μανα μου αρρωστησε που το κακο της. 

Όταν σχολαναμε από το σχολειο και μας εφερνε το λεωφορειο ολους τους μαθητες και διασχιζαμε τον κεντρικο δρομο για να παμε στα σπιτια μας, εβλεπα τους συμμαθητες μου έναν έναν που πηγαιναν στο ομορφα σπιτακια τους με ξεχωριστο δωματιο ο καθενας εστω και αν ήταν μονο δυο αδελφια. Και συνεχειζα και εγώ το δρομο μου για να παω στο κλουβι μας αισθανομενος μεγαλη ζηλια για αυτους . 

Βλεποντας και την ταλαιπωρια των γονιων μου, η ζηλια που ενοιωθα μετατραπηκε σε μισος. Εμισησα αφανταστα αυτους που κυβερνουσαν τοτε. Το ΔΗ.ΚΟ. με τις ταυτοτητες του και το Σπυρο που εκαμε το ρουσφετι επιστήμη. Εγώ που αγαπω ολο τον κοσμο και δεν θέλω να έχω κακα αισθήματα για κανενα ένοιωθα απεραντο μισος για αυτους που καθονταν πισω από τα γραφεια τους και απαιτουσαν υποταγη στο κυβερνων κομμα. Για να να μου δωσουν τι? Το αυτονοητο. Αυτό που δικαιουμουν!
Ποτέ μου δεν τους χωνεψα ούτε τους συμπαθησα. 

Μετα από χρόνια καποιος συγγενεις μας ήταν υποψήφιος βουλευτης . Συναντηθηκαμε μαζί του, εγώ και ο πατερας μου, σε ένα συγγενικο γαμο. Μας λεει: « Χωριανοι ξερετε ότι ειμαι υποψηφιος βουλευτης με το ΔΗ.ΚΟ. και βασιζωμαι  σε εσας τους συγγενεις να με υποστιριξετε». Του απαντησα εγώ, διοτι ο πατερας μου, χαμηλων τονων δεν ηθελε να συζητησει.
Του λεω: « Θειε, αν εβαλλες υποψηφιοτητα με το ΑΚΕΛ, υπηρχε περιπτωση να σε ψηφισουμε. Αλλά με το ΔΗ.ΚΟ. καλυτερα να μου κοπουν τα χερια»!!!
Δεν μου ξαναμιλησε.

Όταν πεθανε η μανα μου για να την κατεβασουμε από τις στενες σκαλες της πολυκατοικιας, ειδαμε και παθαμε. Ευτυχως ο πατερας μου πεθανε στο νοσοκομειο. Όχι όμως πριν να ταλαιπωρηθουν και οι δυο αρκετα ανεβοκατεβαίνοντας τρεις οροφους από τις σκαλες, γεροι ανθρωποι.

Αφιερωμενο στο ΔΗ.ΚΟ.