ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ
Όταν πριν από κάποια χρόνια διάβασα αυτή την είδηση στην εφημερίδα
, δεν σας κρυβω ότι δακρυσα. Δακρυσα από τη χαρά μου που έστω και ένας πρόσφυγας
κατάφερε να επιστρέψει στον τόπο του. Για να είμαι ειλικρινής όμως ζηλεψα κιόλας.
Γιατί αυτός τα κατάφερε και όλοι οι άλλοι εμειναν με τον καημο? Όμως η χαρά μου
που ο συμπατριωτης μας εκπληρωσε τον ποθο του και επεστρεψε ήταν πολύ μεγαλύτερη
από οποιανδήποτε άλλο συναισθημα.
Τώρα διαβάζω στις ειδήσεις ότι οι Μαρωνιτες πρόσφυγες από την
Αγία Μαρινα Σκυλλουρας έχουν το πρασινο φως από τις κατοχικές αρχές και θα
επιστρεψουν στο χωριό τους. Χαίρομαι και για αυτούς.
Ταυτόχρονα όμως στεναχωρούμαι που βρέθηκαν κάποιοι ανάμεσα
μας ,να τους κατακρινουν για αυτή τους την ενέργεια. Απιστευτο γεγονός για μένα.
Ο πρόσφυγας νοιώθει τον πόνο του προσφυγα. Πρέπει να είμαστε χαρουμενοι που έστω
και αυτοί λίγοι καταφέρνουν να επιστρεψουν.
Αντί να χαρουμε και μεις μαζί τους, κάποιοι τους κατακρινουν
και τους καλούν να μην επιστρεψουν και να μείνουν πίσω, μαζί με όλους μας, στη μιζέρια
μας. Να βλέπουμε όλοι μαζί τους τόπους μας με τα κυαλια.
Ελεος! Αντί να χαιρομαστε για αυτούς, διαμαρτυρομαστε..
Ακόμα και ένας πρόσφυγας να καταφέρνε να επιστρέψει , εμείς που ξέρουμε τι θα πει να
είσαι πρόσφυγας, επρεπε να χαιρόμαστε μαζί τους. Διότι για αυτούς τελειώνει και
ο καυμος της προσφυγιας και οι «Μακροχρονιοι Αγώνες» .
Άντε . Και στα δικά μας συντομα
