ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΛΥΣΗΣ
Αύριο, 8 του Σεπτεμβρη γινόταν μεγάλο πανηγύρι στη Λύση.
Γιόρταζε η εκκλησία μας, της Παναγίας. Ήταν ένα από τα μεγάλα γεγονοτα που
γινονταν στη Λύση , και για μας τους μικρούς ήταν από τις ευκαιρίες που είχαμε για
να διασκεδασουμε. Έτσι , αυτή τη μέρα , πάντα ερχονται στο μυαλό μας εκείνες οι
ανέμελες μέρες πριν τον πόλεμο.
Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο του Δημήτριου Χάντζου με
τιτλο «Με το 361ΤΠ στον πόλεμο της Κύπρου». Ο Χάντζος ήταν Διοικητής του 361ΤΠ
και το μισο βιβλίο το αναλωσε για να αποδείξει
ότι όλες τους τις ενέργειες τις έκανε επειδή ετσι του έλεγαν οι διαταγες . Στο άλλο
μισο προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν ήταν πραξικοπηματίας.
Το ταγμα του, το 361, ήταν ταγμενο στον Πενταδακτυλο. Με την
υποχώρηση στον Αττιλα 2 βρέθηκαν από την Μια Μηλια , στο Πραστιο, στη Λύση ,
στη Λαρνακα, μέχρι και την Κοφινου πήγαν!
Γράφει στην σελιδα 187 ότι το απόγευμα της 14ης
Αυγουστου πήραν διαταγη να εγκατασταθουν αμυντικα βόρεια της Λύσης. Έτσι και έκαμαν.
Η ώρα 5 το απόγευμα βόρεια της Λύσης βρισκόταν ένα ολόκληρο ταγμα. Μετά , σύμφωνα και με τα γραφόμενα
του «διατάθηκαν» να συμπτυχτούν προς Λαρνακα.
Και ερωτω εγώ ο «αδαής» . Αν, η ώρα 5 το απόγευμα της
14ης Αυγουστου, την ώρα που εμείς οι Λυσιωτες τρέχαμε με την ψυχή
στο στόμα για να γλυτώσουμε, αν λέω, έμενε στα περίχωρα του χωριού μας ένα ολόκληρο
Ταγμα, θα έμπαιναν οι Τούρκοι στη Λύση? Η θα είχαμε και εμείς την τύχη της Αθηαινου,
στην οποία οι Τούρκοι δεν μπηκαν ποτέ επειδή καμιά 10ρια Αθηαινητες ετρεχαν από
την μια μεριά του χωριού μέχρι την άλλη ανεμίζοντας σημαίες.
Αν οι Τούρκοι έβλεπαν από μακριά στρατιώτες παραταγμενους
εκεί, ούτε την Λύση ούτε την Κοντεα ούτε την Μακρασυκα ούτε την Άχνα ούτε την
Καλοψιδα θα έπιαναν. Αντί αυτού ο Χαντζος , προφασιζομενος δήθεν διαταγές από το
ΓΕΕΦ αποσυρε τους στρατιώτες του από εκεί για να πάνε στη Λαρνακα. Και βρέθηκαν
ως την …Κοφινου!!!
Αυτά σκεφτούμε τέτοιες μέρες, μακριά από τη Λύση, ζηλεύοντας
τους Αθηαινητες. Και αναρωτώμενος πως θα ήταν η ζωή μας σήμερα αν ο Χάντζος
αφηνε πίσω εκεί, στα βόρεια της Λύσης έστω και ένα λόχο…
