ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2003
23 Απριλιου 2020 σημερα. Περασαν ήδη 17 χρόνια από εκείνη
την ημερα. Τότε δηλαδή που ανοιξαν για πρώτη
φορά τα οδοφράγματα στην Πρασινη Γραμμή και μπορουσαμε να διακινηθούμε έστω και
με ελέγχους και διαδικασίες και στο Βορειο κατεχόμενο μέρος της Πατριδας μας.
Παρόλο που μας χωριζουν 17 ολοκληρα χρόνια από τοτε , θυμουμε εκείνη τη μέρα σαν να και ήταν χθες.
Από το προηγούμενο βράδυ όταν είχα ακούσει στις ειδήσεις τη δήλωση του «πρωθυπουργού» Ερογλου ότι την επόμενη θα επετρεπαν τη διακίνηση, και είχα προετοιμάστει.
Φωτογραφικη , βιντεοκαμερα, βενζίνη στο αυτοκίνητο.
Έτσι το επομενο πρωί καθηλώθηκα στο ραδιοφωνο από τα χαραματα και περιμενα. Ώρα 7:30. Ξεκινά η διελευση από το Λήδρα Πάλλας. Ώρα 9:00 . Ανοιγει και το οδόφραγμα Περγαμους.
Μόλις το ακουσα δεν περίμενα ούτε δευτερολεπτο. Εκανα τη διαδρομή Λεμεσού – Περγαμους σε 45 λεπτα.
Στο οδοφραγμα κάποιος μας είπε ότι πρέπει να βγαλουμε «ασφάλεια». Τρισημισυ λιρες για μια μέρα. Εβγαλα για ένα χρόνο . 43 λιρες. «Θα πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα», του είπα. «Ώσπου να χορτασω το χωριό και τους τοπους μου». Μα, χορτανονται? Αν είναι δυνατόν.
Ακόμα πηγαινοέρχομαι και κάθε χρόνο βγαζω ασφάλεια και ευχομαι πάντα να είναι η τελευταία φορά που βγαζω.
Περάσαμε μέσα από το Πέργαμος και προχωρησαμε μέσω Κοντεας και φθασαμε στη Λύση. Οι δρομοι και τα σοκακια τόσο γνωριμοι έστω και αν ήμουν 10 ετών όταν φυγαμε. Περνώντας έξω από την εκκλησία της Παναγίας αντιστάθηκα με όλες μου τις δυνάμεις να σταματησω εκεί πρώτα και προχωρησα προς το σπίτι μου.
Οδος Ανδρέα Ζακου Αρ. 8. Παρκαρα απ’εξω και εμεινα να κοιτάζω όπως τον χαζο τις τεράστιες αλλαγες που έκαμε ο τωρινός «χρηστης» στο σπίτι που μεγάλωσα.
Τα υπολοιπα είναι ιστορία…
