ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ - ΤΣΙΑΤΤΙΣΤΑ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΕΚΚΗΣ
ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΝΤΡΟΠΗΣ, ΑΝΟΙΞΑΝ ΜΙΑΝ ΗΜΕΡΑΝ.
ΤΖΙΕ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ ΠΟΛΛΥΝ, ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΦΕΡΑΝ.
ΠΑΙΧΝΙΘΚΙΑ ΑΡΚΕΨΕΝ Ο ΝΟΥΣ, ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΤΖΙΕ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ.
ΗΡΤΕΝ ΤΩΡΑ ΤΟ ΔΙΛHΜΜΑ, ΝΑ ΠΑΕΙΣ Η ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ?
ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΕΡΕΞΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ 'ΠΟΦΑΣΙΣΩ.
ΤΟΝ ΚΟΜΠΟ ΠΟΥ'ΧΑ ΣΤΗ ΚΑΡΚΙΑ, ΕΓΙΩ ΝΑ ΞΑΠΟΛΙΣΩ.
ΕΡΕΞΑΜΕΝ ΤΟ ΠΕΡΚΑΜΟΣ, ΤΖΙΕ ΠΙΑΣΑΜΕ ΤΗ ΣΤΡΑΤΑ.
ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ 'ΘΕΛΑ, ΤΖΙΕ ΤΙΠΟΤΕ 'EΝ ΜΕ ΚΡΑΤΑ.
ΕΠΙΑΜΕ 'ΝΑ ΣΦΗΞΙΜΟ, ΕΤΣΙ ΨΗΛΑ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ.
ΜΑ 'ΝΕΙ ΑΛΗΘΚΕΙΑ ΑΡΩΤΩ, ΤΖΙΟΙΜΟΥΜΕ Η ΕΝ ΜΥΘΟΣ?
ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΟΝΤΕΑ ΡΕΞΑΜΕ, ΤΖΙΕ ΦΑΝΗΚΕΝ Η ΛΥΣΗ !
ΤΖΙΕ Η ΚΑΡΚΙΑ ΣΑΝ ΜΗΧΑΝΗ, ΧΑΖIΡΙ ΝΑ ΜΟΥ ΣΒΗΣΕΙ !
ΕΓΥΡΕΥΚΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑΡΗ, ΠΟΥ ΤΖΙΑΧΑΜΕ ΝΑ ΚΛΩΣΩ .
ΤΖΙΕ ΠΟΥ ΤΖΙΑΜΕ ΟΛΟΙΣΙΑ, ΕΣΣΩ ΜΟΥ ΕΝ' ΝΝΑ ΔΩΣΩ.
ΜΑ ΕΚΛΩΣΑ ΟΜΠΡΥΤΤΕΡΑ, ΤΖΙΕ 'ΦΚΗΚΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!
ΔΟΞΑΖΩ 'ΓΙΩ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ, ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΜΑΣ ΕΙΑ !
ΗΒΡΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΥΚΟΛΑ, ΘΥΜΟΥΜΕ ΗΤΑΝ ΤΡΙΤΗ .
ΤΟΝ ΤΖΙΥΡΗ ΜΟΥ ΘΥΜΗΘΗΚΑ, ΕΓΙΩ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΤΗ !
ΚΑΘΕ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ''ΘΑ ΠΑΜΕΝ '' ΜΑΣ ΕΛΑΛΕΝ.
ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ, ΠΑΝΤΑ ΕΠΑΡΑΚΑΛΕΝ .
ΜΑΣ ΚΑΛΟΔΕΚΤΗΚΑΝ ΠΟΛΛΑ, ΝΑ'ΤΑΝ ΔΑΣΚΑΛΕΜΕΝΟΙ ?
ΟΞΑ ΕΛΥΠΗΘΗΚΑΝ ΜΑΣ, ΠΟΥ 'ΜΑΣΤΙΝ ΜΑΚΚΩΜΕΝΟΙ ?
ΕΜΠΗΚΑ ΕΣΣΩ ΤΖΙΕ 'ΚΑΤΣΑ, ΤΖΙΑΜΕ ΣΤΗ ΤΖΙΑΜΑΡΕΙΑΝ.
ΜΑ Η ΚΑΡΚΙΑ ΜΟΥ ΕΤΡΕΜΕ, ΑΟΥΣΤΟΣ ΤΖΙΕ ΝΑ ΡΕΙΑΝ?
ΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΤΖΙΕ ΕΦΥΑ, ΤΖΙΕ ΠΗΑ ΣΤΟ ΠΕΡΒΟΛΙ.
ΤΖΙΑΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΕΡΝΑΣΙΝ, ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΗΝ ΡΟΚΟΛΟΙ.
ΔΕΝ ΗΒΡΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΥΤΖΙΑΝ, ΤΑ ΣΠΙΘΚΙΑ ΤΑ ΜΟΛΩΣΑΝ.
ΚΑΤΙ ΚΟΥΖΟΥΛΕΣ ΕΜΕΙΝΑΝ, ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΓΛΥΤΩΣΑΝ.
ΕΦΥΑ ΜΕ ΤΗ ΚΚΕΛΛΕ ΧΑΜΕ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΧΑΣΚΙΑΣΜΕΝΟΝ!
ΤΑ ΠΟΔΚΙΑ ΜΟΥ ΕΤΡΕΜΑΣΙΝ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΧΑΗΡΚΑΣΜΕΝΟΝ.
ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΝΑ'ΡΤΕΙ ΤΖΙΕ ΝΑ ΤΑΝΙΣΕΙ !!!
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΛΛΑΞΑΝΑ, ΝΑ ΠΑΜΕΝΤΕ ΣΤΗ Λ Υ Σ Η !!!
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΣΙΑΝΗΣ
Άναστάτωση πολλή μας επροκάλεσες Αντώνη Τέκκη με το ποίημά σου. Κοιτάζουμε τους πατεράδες μας, που σιγά-σιγά σβήνουν με τον πόθο της επιστροφής και το όνομα της Λύσης στο στόμα τους να ακούγεται όλο και πιο αδύναμο, σκεφτόμαστε αυτούς που έφυγαν, ανάμεσά τους κι ο πατέρας σου, αυτούς που δεν κατάφεραν να την ξαναδουν, έστω και σκλαβωμένη και συλλογιζόμαστε. Εμείς θα τα καταφέρουμε? Εμείς θα φτάσουμε να ξαναπερπατήσουμε στα χναρια των πατεράδων και παππούδων μας? Να πάμε στον καφενέ, στην εκκλησιά, στο περιβόλι...Έχουμε χρέος προς όλους αυτούς και πιο πολύ χρέος προς τα νειάτα της Λύσης, τους νεαρούς Λυσιώτες και Λυσιώτισσες, με ποιήματα σαν το δικό σου, να κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη της Λύσης μας. Γιατί αυτοί, οι νέοι μας, αν και εμείς δεν τα καταφέρουμε, θα κληθούν μια μέρα να την αναστήσουν, να της δώσουν ζωή ξανά, να την ανεβάσουν και πάλι στο πιο ψηλό σκαλοπάτι. Γιατί, μια τέτοια μέρα. θαρθεί κάποτε. Θαρθεί και πρέπει να μας βρει προετοιμασμένους.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΕΚΚΗΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΦΙΛΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΛΟΓΙΑ. ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΟΠΩΣ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΓΟΝΙΟΙ Σ'ΕΜΑΣ . Ο ΚΑΘ'ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ ΩΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΚΑΛΙΕΡΓΗΣΕΙ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΙΑΤΑ ΤΟ ΠΟΘΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!
ΜΑΡΙΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
Επεία τζιε΄γιω εις το χωρκό τζιε συμφωνώ μαζί σου /
εράησαι μου την καρκιά, εχάθηκε το δεί μου /
οι στράτες εμιτσιάναση τα σπίθκια εχαμηλώσαν /
τζιε που το κλάμα το πολλύ τα μάθκια μου εθωλώσαν /
Θυμάσαι ρε Αντώνη μου που παίζαμαι χωστό /
τζιαμε στο αδιέξοδο τζιε καρτερούσαμε τζιε το Ψυλλή να φάμε παγωτο? /
Σαν νάκουσα τζιε μια φωνη που φώναζε ελάτε, εφάνει μου ηταν της μάνας μου που κρατε μεσ’ τα σιέρκα της " κόρτες" για να φάμε /
Ηντα καλά παιρνούσαμε τζιαμέ στην γειτονία μας /
τζιε μαραζώνω Ττέκη μου που εν τα ζήσαν τα παιδκία μας. /
Στα πεύκα του δημοτικού επεία ενα γυρό /
τζι’ αμέσως ανάγνώρισα φάτσες ενα σωρό. /
Ποίον άραγε να πρωτοθυμηθω /
τον Κωστακη το αρφό μου την Ελενη την αρφή μου, την Κατερίνα τον Γιαννάκη τον Γίωργο την Αιμιλία του θκιου μας του Συμιού την Χρυσούλλα του Αναστάση, τον Πανίκκο την Αγγέλα του Κκερλαπή ,
εσένα τον αρφό σου την αρφή σου οξά τον Κυριάκο του Παστου/
ούλλοι εφωνάζα μου να μπώ μεσα στο παιχνίδι /
τζιαμεσως επετάκτηκα απου το σημιντίρι /
οταν που τα δάκρυα τα μάθκια εκαθαρήσαν /
ούλλοι τους εφύασειν τζιε μόνο μου μ’ αφήσαν /
χαμένον με στις σκέψεις μου /
τζιε μες τες αναμνήσεις/
τζ’ εύχομαι Αντώνη μου πριν να πεθάνω να σας δώ ούλλου σας ξανά στην ΛΥΣΗ
ΜΑΡΙΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
Επηαν τζιε χαθήκασιν με την καρκιά καμένη /
ο τζίηρης σου , ο τζίηρης μου ο θείος ο Αναστάσης ο θείος ο Νεόφυτος ή θεία η Γιωργούλα τζιε τέλος η Ελενίτσα μας που εφύεν που τον καρκίνο νικημένη /
αλλά οσοί εμείναμε /
πιστεύκω το στην ΛΥΣΗ εναπάμε
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΕΚΚΗΣ
ΕΤΡΕΞΑΣΗΝ Τ'ΑΜΜΑΘΚΙΑ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΤΑ ΘΥΜΑΣΕ ΟΥΛΛΑ.
ΤΟ ΘΚΕΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΝΕΟΦΥΤΟ, ΤΗΝ ΘΚΕΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥΛΛΑ.
ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ Σ' ΕΙΧΑΣΙΝ, ΜΑΡΙΕ ΜΟΥ ΕΣΕΝΑ.
ΤΖΙ' ΕΤΣΙ ΤΖΙΑΙΡΟΝ ΕΘΚΙΟΥΣΑΝ ΜΟΥ, ΤΖΙ' ΕΜΕΝΑ ΠΟΥΛΟΥΣΤΡΕΝΑ!!!
ΜΑΡΙΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
Για να μας δουν απο ψηλά να πνάσει η ψυσιη τους /
τζιε να μας δώσουσιν Αντώνη μου σίουρα την ευτζίην τους
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΕΚΚΗΣ
ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟ'ΓΡΑΨΕΣ, Σ' ΑΥΤΙΑ ΘΕΟΥ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ !!!
ΝΑ ΣΜΙΞΟΥΜΕΝ ΑΛΛΑΞΑΝΑ, ΤΖΙ' ΟΥΛΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΝ’ 'ΝΑ ΠΝΑΣΟΥΝ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΣΙΑΝΗΣ
Το καλύτερο μνημόσυνο που κάμνετε παιθκια. Ο τατάς μου, η αδελφή σου Ελενίτσα, Μάριε, ο πατέρας σου, Αντώνη Ττέκκη, όλοι όσοι έφυγαν έτσι πρόωρα, σίγουρα μας ακούουν και μας βλέπουν αυτή τη στιγμή. Και θα χαίρονται που οι κόποι τους δεν χάθηκαν. Που μας βλέπουν έτσι ενωμένους να αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε τη μνήμη της Λύσης μέχρι την μέρα της επιστροφής.
