ΘΛΙΒΕΡΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ
Πάντοτε έτσι καιρό , ιδίως τα σαβατοκυρίακα με πιάνει ένα
σφίξιμο στη καρδιά. Αργά το απόγευμα ο Ήλιος
πηγαίνει προς τη δύση του και επειδή η ατμόσφαιρα είναι καθαρή από υγρασία, το
αχνό πορτοκαλί φως που αντανακλάται στους τοίχους των κτιρίων, δίνει σε όλη τη γειτονιά
μια περίεργη μουντή πορτοκάλια όψη.
Ασυναίσθητα θυμάμαι τη γειτονιά μου, στο χωριό μου , όταν
ήμουν μικρός. Κάθε απόγευμα μαζευόμαστε όλα τα πιτσιρίκια της γειτονιά και παίζαμε.
Ή καθόμαστε στο κεφαλόσκαλο του παππού μου, του Σάββα, για να τον ακούσουμε να μας διηγείται τις εξωφρενικές
του ιστορίες. Ή βρεθόμαστε όλοι σπιλαγμένοι στη ξώπορτα του κου Κουσουλή για να
παρακολουθήσουμε , η ώρα 6:00, τα Μίκυ Μάους από τη μοναδική τηλεόραση της γειτονιάς.
Τα Σάββατα όμως δεν έβγαινε κανένας στο δρόμο για να παίξει.
Έμεναν όλοι σπίτι με την οικογένεια τους. Έμενα και εγώ μόνος να κοιτάζω από τη ξώπορτα. Το μουντό πορτοκαλί
χρώμα από τον Ήλιο που έδυε, έκανε όλα τα σπίτια να φαίνονται πορτοκαλιά. Ακόμα
και οι πράσινες λεμονιές στην αυλή μας φάνταζαν
ξερές. Μια θλιμμένη ατμόσφαιρα. Ένα θλιμμένο Σάββατο απόγευμα. Μισούσα τα απογεύματα
του Σαββάτου. Ήθελα να περνούσε πιο γρήγορα ο χρόνος για να ξανάρχιζε η εβδομάδα
από την αρχή για να παίζω με τους φίλους μου.
Για αυτό τα φθινοπωρινά ηλιοβασιλέματα του Σαββάτου μου
φέρνουν θλίψη στη καρδιά . Και με παίρνουν 40 χρόνια πίσω. Στα δικά μου ηλιοβασιλέματα.
Θα έδινα τη μισή μου ζωή για να ξαναζήσω έστω και μια
μέρα από εκείνες τις ημέρες. Ένα θλιβερό,
θλιμμένο ηλιοβασίλεμα Σαββάτου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου