ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Πήγα σήμερα σε μια κηδεία χωριανης μου. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις συναντηθηκα και με αρκετούς φίλους και γνωστούς , που , άλλους τους ηξερα από παλιά , άλλους πρώτη φορά τους εβλεπα, άλλα με ηξεραν από τις διαδικτυακές αναρτήσεις και άρθρα μου.

Αρκετοί με ρωτουσαν γιατί έχει καιρό να γραψω κανένα άρθρο.

Και καθομαι και σκεφτούμε.

Για τι να γραψω? Για τη διαμαχη Εκπαιδευτικων – Υπουργειου Παιδειας – Αρχιεπισκοπου?  Δεν είμαι ειδικός , δεν έχω γνώμη, τι να σχολιασω??

Για τον Συνεργατισμο, για τα ΜΕΔ , και για την κατάντια της Οικονομιας?? Εδώ και αν είμαι ασχετος . Αν ηξερα καλά από Οικονομικά θα ήμουν πλουσιος.

Για την εγκληματικοτητα που χτυπαει κοκκινο? Για τα τροχαια που αυξανονται με αριθμητική πρόοδο? Για την ανυπαρξια αστυνομευσης? Δεν είναι ανάγκη να γραψω εγώ για αυτα. Υπάρχουν ένα σωρό ειδικοί και «ειδικοί» που τα αναλύουν καθημερινά.

Η μοναδικη μου έγνοια είναι η επίλυση του Κυπριακού. Ή μάλλον, η απουσία εξελιξεων για την επίλυση του Κυπριακού. Μετά τις μανταρες που έγιναν στο Γκραν Μοντανα και στο Μοντ Πελεραν, η ελπίδα μας για θετικες εξελίξεις στο Κυπριακό κυριολεκτικά εξανεμιστικε. Προσθεστε σε αυτό και την σταδιακή μειωση των διαφόρων ενεργειων υπέρ της επαναπροσεγγισης και της αλληλοκαταναοησης μεταξύ των δυο κοινοτήτων και θα καταλαβετε ότι όλα έχουν βαλτώσει.

Όταν στον δημόσιο λόγο, ακούμε από παντού για «λύση δυο κρατων» , για «κλεισιμο των οδοφραγματων» και για «κτισιμο τειχου ψηλου ως τζει’πάνω τζει» , τότε πλέον φτάσαμε στα ύστερα του κόσμου.

Όταν εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες της Κύπρου, νοιώθουμε ανετα να συζητουμε το χάρισμα της μισης Κύπρου στην Τουρκία, δεν υπάρχει τίποτα πλέον να πει η να γραψει κανένας.

Γι’αυτό και εγω λεγω «Τι να γραψω?»

Δεν θα γραψω τίποτα…