ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ !!!!
Λοιπόν αγαπητοί φίλοι, φτάσαμε, όπως φαίνεται στο τέλος του δρόμου. Είναι πλέον φανερό, ότι οι ηγέτες μας φάνηκαν ακόμα μια φορά κατώτεροι των περιστάσεων, για να μην πω και ανάξιοι.
Κανείς δεν μου βγάζει από το μυαλό πλέον, ότι, με τη δήλωση του, ο Χριστόφιας, μόλις εκλέγηκε στο αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας:

«…είπεν μου η μαμά μου, η κυρία Αννού που το Δίκωμο: -Πρόσεχε γιε μου. Τζιε εν’να πάει προς διχοτόμηση το Κυπριακό. Τζιε εν’να τη φορτώσουσιν σε ‘σενα…», ήξερε πολύ καλά τι έλεγε και τι θα επακολουθούσε από τότε..


έκαμε θυσίες, έδωσε τη ζωή του, ότι πολυτιμότερο είχε. Και αυτοί οι άχρηστοι, οι τυφλοπόντικες της πολίτικης, οι «ηγέτες» μας, δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν ούτε στο ελάχιστο αυτές τις θυσίες.

το Σύνταγμα Ρανκλιφ, το Σύνταγμα του ’60, το Σχέδιο (περιβόητο) Ατσεσον το ’64 , τη ντεφάκτο (πρώτη) διχοτόμηση και γκετοποίηση των Τ/Κ λόγω των επεισοδίων του ’63 και ’67, τη Τουρκική εισβολή και τη «Γραμμή Γκιουνές» το’74 , το ΑμερικανοΒρεττανοΚαναδικο σχέδιο το ’77, και τα επακόλουθα διαφορά σχεδία λύσης του ΟΗΕ.
Ακόμα και ο «χάρτης του πεντασελινου» είχε τη Κύπρο διχοτομημένη στον 35ο παράλληλο.
Όλες αυτές οι διευθετήσεις, « Σχεδία Λύσης», ήταν κατανοητές για το διχοτομικό τους χαρακτήρα από τους «ηγέτες» μας. Ήξεραν , ο καθένας στον καιρό του ότι, ότι αποδεχόμαστε ή ότι μας επιβαλλόταν, θα είχε σαν αποτέλεσμα το διαχωρισμό του νησιού.

Και η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, που υποστήριζε το σχέδιο Ατσεσον, ήξερε ότι έπρεπε να προβούμε σε εδαφικές παραχωρήσεις.

Όλοι αυτοί οι άτολμοι μικροί ηγέτες μας , προτίμησαν , κατά τη διάρκεια της θητείας τους και της ζωής τους, να κρύψουν επιμελώς και παντελώς το που θα καταλήξουν οι συνομιλίες για το Κυπριακό πρόβλημα.
Προτίμησαν να διαχειριστούν τον πατριωτισμό και την ευαισθησία του λαού, και να τον κοροϊδεύουν για δεκαετίες ότι δήθεν αγωνίζονται για «δίκαιη λύση» του Κυπριακού. Ήξεραν και ξέρουν και πολύ καλά οι ηγετίσκοι μας, ότι η μοναδική διευθέτηση που μπορεί να γίνει πλέον στη Κύπρο είναι ο γεωγραφικός διαχωρισμός, και μία σχέση συνεργασίας και καλής γειτονιάς. Όπως απαιτούσαν οι Εγγλεζοι πριν από 60 χρόνια, και επέβαλε η Τουρκία το ’74 και διακήρυττε ο Ντενκτάς το ’96 (συνέντευξη στο Στ. Σιδερά).
Πρώτος πρώτος ο «Μεγάλος Ηγέτης». Ο «Μεγάλος Τιμονιέρης». Που κορόιδευε το λαό (εν γνώσι του), με το «Μακροχρόνιο Αγώνα». Ποσό μακροχρόνιο; 100- 200 χρόνια;

Ύστερα ο μακαρίτης ανεκδιήγητος Σπύρος. Ποιος δεν θυμάται τον Εγκέφαλο της μεγάλης Συνωμοσίας;
Με το σύνθημα «άνετη προσωρινότητα», βολεύτηκαν όλοι οι πρόσφυγες για να μην τον ενοχλούν όσο εκείνος θα αγωνιζόταν. Και όπως ξέρουμε , «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού».
Οι δειλοί , άχρηστοι , και μικροί ηγετίσκοι μας , κορόιδευαν και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν το λαό, ότι, «όλοι οι πρόσφυγες θα επιστρέψουν», θα διακριβωθεί η τύχη όλων των αγνοούμενων , θα φύγουν όλοι οι έποικοι , οι Τ/Κ θα επιστρέψουν στη Παλιά Λεμεσό και στη «Πιαλε Πασια», και όλα θα γίνουν μελί-γάλα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Οι αρχιψευτες… οι εκμεταλλευτες…οι θρασύδειλοι… κανείς τους δεν τολμά να πει την αλήθεια στο λαό. Οι ίδιοι ξέρουν. Εμπέδωσαν και κατάλαβαν ότι πλέον στη Κύπρο θα υπάρχουν δυο περιοχές, οντότητες, κράτη, χώρες, states, επαρχίες, καντόνια.
Τους το εμπέδωσαν όλοι οι συνομιλητές τους (Ελλάδα, Βρετάνια Ε.Ε., Αμερική, Τουρκία, Τ/Κ). Και ο Χριστόφιας το ήξερε αυτό, από την πρώτη στιγμή που εκλέχτηκε πρόεδρος. Γι’αυτό μας είπε την ιστορία με την Αννού τη μαμά του.
Αλλά κανείς τους , μα κανείς τους δεν φάνηκε, ούτε θα φανεί αντάξιος των περιστάσεων και των συνθηκών. Κανείς τους δεν τόλμησε να αντιγράψει και να εφαρμόσει ότι έκαμε ο Βενιζέλος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Και να διακηρύξει προς τον λαό ότι από εδώ και περά θα ζήσουμε με την κατάσταση που επιβλήθηκε και να συνάψει ειρήνη και να ακολουθησει ο καθένας το δρόμο του. Να ησυχάσει και ο κόσμος και να μην τρέφει ψευδαισθήσεις πλέον ότι «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας ‘θαναι».
Και μην με κατηγορήσει κανένας για ηττοπαθή, διχοτόμο ή πράκτορα των Τούρκων. Είναι 38 χρόνια που περιμένουμε στωικά να γίνει κάτι. Έχασα τον πάππου, την μανά μου και ένα σωρό συγγενείς που πέθαναν περιμένοντας να επιστρέψουν στη Λύση. Πόσο πρέπει να περιμένουμε ακόμα; Όταν χαθεί και η δίκη μου γενιά; Αλλά ίσως αυτός είναι ο στόχος τους. Όταν φύγει ακόμα μια γενιά , κανείς δεν θα μείνει για να διεκδικεί τίποτα πια. Τετελεσται…
Ανδρέας Σουτζιής – Ηλεκτρονικος
Τηλ. 25355963
Το σχολιο ειναι απο: Demi Demetriou
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντρεα, διαβασα το αρθρο σου με πολλή προσοχή. Όπως λέςι ειναι αυτα τα αισθηματα που σε διακατεχουν αυτη τη στιγμη. Αυτό είναι ευχάριστο, από μια άποψη. Τι νομίζω εγώ. Και στη θέση τους να είμασταν τα ίδια πράγματα θα κάναμε. Με ποια άποψη. Πέραν του Μακαρίου, τον οποίο είχαμε από ποιο πριν, όλοι οι άλλοι έδειναν μάχες καθημερινά, από την αρχή της πολιτικής τους καριέρας μέχρι την βόλεψή τους σε κάποιο αξίωμα, για να παραμείνουν εκεί. Μάχες για να κρατούν αυτές τις θέσεις. Φαντάσου τώρα πόσο δύσκολο ήταν γι΄αυτούς να βγαίναν και να λέγαν την αλήθεια στο λαό. Ή το χειρότερο, γι΄αυτούς, να αποδέχονταν κάτι που, όπως λες το γνώριζαν και έτσι είναι, Κάτι που θα γινει κάποτε δηλαδή. Γιατί θα γίνει αυτό νάσαι σίγουρος. Η λύση του κυπριακού θα φέρι και κάποιο διαχωρισμό. Να ξεχάσουμε τις παλιές καλές εποχές που ονειροπολούν κάποιοι. Αυτές δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν Στο θέμα μας. Αν έλεγαν που λες, την αλήθεια, στις επόμενες εκλογές θα έχαναν ότι είχαν με τόσο κόπο κερδίσει. Πελλοί ήταν; Έτσι αναγκάζονταν να μας κοιμίζουν με ένα σωρό ψέματα και να μας υπόσχονται μακροχρόνιους αγώνες. Έτσι τους ξαναψηφίζαμε. Πάρε παράδειγμα όσους τόλμησαν να πουν την αλήθεια. Βασιλείου, Μαρκίδης, Λέλλος, Παπαπέτρου. Πούντους; Όμως, για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, ένας λαός. για να μπορέσει να χωνέψει κάτι πρέπει να περάσουν χρόνια. Και μάλιστα πολλά. Από την άλλη, όμως, αν ζει μέσα στην ευμάρεια (τρόπος του λέγειν), βολεμένος και χωρίς ανάγκες (κάτι που συνέβαινε μέχρι χθές) και 3000 χρόνια να περάσουν, άμα δεν τον πειράξεις, άμα δεν πειράξεις τα συμφέροντά του, θα κάνει το πιο εύκολο. Θα θυμάται θλιβερές επετείους, θα καταδικάζει προδοτικά πραξικοπήματα και τουρκικές εισβολές, θα κάνει συνεστιάσεις και μετά θα πηγαίνει για ύπνο. Για τη νεολαία μας θα πω το εξής. Έλα στη θέση τους μια στιγμή. Αυτοί δεν έζησαν τις καταστάσεις που ζήσαμε εμείς. Γεννήθηκαν σε ένα κράτος “ελεύθερο”, μεγάλωσαν, πήγαν στα σχολεία τους, παντρεύτηκαν και άρχισαν να αποχτούν και παιδιά. Τί να τους πεις αυτούς. Ελάτε να κάνουμε αγώνα γιατί το κομμάτι της γης που γεννηθήκατε, μεγαλώσατε κ.τ.λ. είναι το μισό? Ελάτε να πάμε να ενωθούμε με τους τούρκους? Έτσι ξαφνικά? Θα σου πούν ευχαριστώ, δεν θα πάρουμε. Μια χαρά είναι και έτσι. Και, για να επανέλθουμε στους βολεμένους, άν βρεθούν και μερικοί μικροί επαναστάτες, λόγω της αγνότητάς τους, επιδέχονται εύκολα επηρεασμούς. Φροντίζει γι΄αυτούς το σύστημα. Οι μισοί θα παν δεξιά, οι άλλοι μισοί αριστερά και ξεμπερδεύψαμε. Και αν χρειαστεί θα τους βάλουμε να μαλλώνουν και μεταξύ τους. Γι΄αυτό, φίλε Ανδρέα, κατα τη γνώμη μου, να πάρουμε μέσα από διαπραγματεύσεις ότι περισσότερο μπορούμε, να διαφυλάξουμε και το μέλλον μας σ΄αυτόν τον τόπο και να τελειώνουμε μια ώρα γρηγορότερα. Για να σταματήσουν και τα ψέματα και η κοροιδία.
Το σχολιο ειναι απο: Demi Demetriou