ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ 2003
Εκτός από την γιορτη του Αγίου Γεωργιου σήμερα είναι και
η επέτειος του ανοίγματος των οδοφραγματων .
Από την προηγούμενη μέρα ο Ερογλου διαλαλουσε ότι θα
ανοιξουν τα οδοφράγματα. Πολλοί δεν τον πιστεψαν λέγοντας ότι «είναι άλλη μια
μπλοφα των Τούρκων». Εγώ όμως ετοιμάστηκα διότι όλα εδειχναν ότι θα το έκαναν.
Φωτογραφικη μηχανη , βιντεοκαμερα, αυτοκίνητο με γεμάτο
το ντεποζιτο βενζίνη. Όλα ετοιμα. Λέω στη γυναικα μου « Ετοιμασου. Αύριο θα πάμε
στη Λύση».
Η επόμενη μέρα ξημερωσε και όλα ήταν ησυχα. Κατά τις 7.30 πήγα δουλειά άλλα παρακολουθούσα το ραδιοφωνο. Η ώρα 8:15 μου τηλεφωνει ο ξαδελφος μου και μου λέει ότι στη Λευκωσία ανοιξαν και ο κόσμος ξεκινησε να περνά από τη Λήδρα Παλας.
Η επόμενη μέρα ξημερωσε και όλα ήταν ησυχα. Κατά τις 7.30 πήγα δουλειά άλλα παρακολουθούσα το ραδιοφωνο. Η ώρα 8:15 μου τηλεφωνει ο ξαδελφος μου και μου λέει ότι στη Λευκωσία ανοιξαν και ο κόσμος ξεκινησε να περνά από τη Λήδρα Παλας.
Η ώρα 8:30 ξεκινήσαμε από τη Λεμεσό. Οδηγουσα σαν πύραυλος
. Η καρδιά μου πηγαινε να σπασει από την αγωνία και την προσμονη. Σε 45 λεπτα βρέθηκα
στο Πέργαμος . Ήμουν από τους πρωτους που έφτασαν εκεί. Μπροστά από μένα ήταν μόνο
ένας κυριος που θα πηγαινε στην Κερύνεια . Οι Τούρκοι μας ζητησαν βγαλουμε ασφάλεια
αυτοκινήτου από τη «δική» τους. «πόσα?» τους ρωτα ο άλλος . «Τρισημιση λιρες»
για μια μέρα, απαντα ο τουρκος. «Για ένα χρόνο ποσα θελεις ?» ρωτω εγώ. «42
λιρες» απαντά. «Βγάλε μου για ένα χρόνο»
του λέω. «Θα πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα».
Μπηκαμε στο Πέργαμος. Ένα ρίγος με διαπερνα. Θυμήθηκα
τες ιστορίες που μας έλεγαν οι παλιοί. «Μην πηγαινετε από εκεί. Είναι το Πέργαμος.
Είναι επικινδυνα. Είχαν σκοτωσει Λυσιωτες έξω από τα χωραφια του Περγαμους , παλιά».
Ο κόσμος άρχισε να μας χαιρετα. Οποιαδήποτε φοβια
εξαφανιστικε.
Μπαινουμε στη Λύση. Αρχιζω να περιγραφω στη γυναίκα μου
τα κτήρια , τα σπίτια, τους δρόμους. Εδώ ήταν η προτομη του Αυξεντιου. Να το και
σινεμα «Ηλυσια». Το σχολείο μου. Η Α’ Αστική Σχολή Λύσης. Μπροστά μας ξεπροβαλει
περυφανη και μεγαλόπρεπη η αγαπημένη μας εκκλησία της Παναγίας. Η συγκίνηση με
καταβαλει. Δακρυα τρέχουν από τα μάτια μου.
Αμφιταλαντεύομαι. Να σταματησω πρώτα στην εκκλησία ή
να παω να βρω το σπίτι μου? Συνεχιζω τη πορεία μου και προχωρω προς την γειτονια
μου. Από αυτό το δρόμο πήγαινα κάθε μέρα στο σχολείο. Να ο «κηπος του Κατουρη»
. Στρίβω δεξια. «Οδος Ανδρέα Ζακου» εγραφε παλιά η ταμπελα. Τώρα γράφει κάτι ακαταλαβιστικα.
Να το σπίτι του Μιχάλη, δίπλα το σπίτι του Προκοπα. Μα που είναι το δικό μας? Εδώ
δεξια έπρεπε να είναι. Κοιτάζω καλύτερα. Το σπίτι μας είναι εδώ. Τελείως αλλαγμενο.
Με άλλο ένα σπίτι, κτισμενο από πάνω. Μπογιατισμενο με άλλα χρώματα. Άλλη βεραντα.
Ο λουλουδοκηπος έχει τσιμεντωθει. Η μεσπιλια, από την οποία ετρωγε όλη η γειτονιά
, έχει κοπει. Τα καγκελα έχουν κοπει. Μόνο τα μαρμαρακια χαμαι είναι τα ίδια…
Οι «χρήστες» λειπουν.
Είναι δουλειά. Μετά από λίγη ώρα όμως ερχονται και μας ανοιγουν. Οι
αλλαγες είναι εμφανεις και μέσα. Αφού εξερευνουμε κάθε γωνία του σπιτιού και μετα
από λίγη κουβέντα, φευγουμε για να δούμε και το υπολοιπο χωριό.
Αργά το απόγευμα φευγουμε και περνούμε τον δρόμο της επιστροφής
στη Λεμεσό.
Από το ραδιοφωνο συνεχιζουν τα κανονικα τους προγραμματα.
Σαν να μην συνέβηκε καθόλου αυτό το κοσμοιστορικο γεγονός. Ακούω μια πολύ γνωστή
εκφωνητρια σε ένα μεγάλο σταθμο να λέει: « Δεν μπορώ να καταλαβω τι τους έπιασε
όλους αυτούς και τρέχουν στα κατεχόμενα!!! Πρέπει να θέλουν ψυχαναλυση!!!»
Την εβρισα χυδαια και αν την είχα μπροστά μου δεν ξέρω
τι θα εκανα . Εκ των υστέρων όμως, είχε δίκαιο. Σαν λαός θέλουμε όλοι ψυχαναλυση…
